انسان و جهان

تالیف: پویا جفاکش

در سال 1940 زمانی که گسترش ایدئولوژی های اتمیسم و مادیگرایی و تقلیل انسان به جسم با انکار روح، با افزایش جنگ های مخرب و قتل عام های ددمنشانه ی گسترده در اروپا ارتباط مستقیم یافت، سیمون ویل، مقاله ای به نام "ایلیاد یا شعر زور" منتشر کرد که در آن، سعی نمود پیوند زورگویی و خشونت با فقدان روح را در توصیفات صحنه های جنگ در ایلیاد هومر بیابد. نویسنده استدلال نمود که اجساد قربانیان در میدان جنگ، نه لزوما کشته های واقعی بلکه آدم هایی را نشان میدهند که از شدت غلبه ی غضب و خشونت و بی فکری بر آنها روحشان مرده و تفاوتی با ماده ی بیجان ندارند. ویل، به صحنه های توصیف عنان گسیختگی اسب ها بعد از مرگ سوارانشان در ایلیاد توجه ویژه نشان داده بود. مرکب های اعمال خشونت زنده مانده و از همیشه جاندارتر بودند و سوارانشان تبدیل به "شیء" شده بودند. صحنه ی قتل هکتور هم چنین تضادی دارد. پس از این که آشیل، برای گرفتن انتقام قتل معشوقش پاتروکلوس به دست هکتور تروآیی، هکتور را کشت، جسد هکتور را به ارابه بست و در میدان تاخت. ایلیاد میگوید چهره ی سابقا جذاب هکتور در آن زمان دیگر هیچ حسی در بیینده ایجاد نمیکرد. این هم میتواند کاملا نمادین باشد. افزایش خشونت و زورگویی، جذابیت یک فرد محبوب را در بین اطرافیانش از بین میبرد. او اکنون شیئی در تملک دشمن خود است و این دشمن، یک ارابه ران است؛ شاید ارابه ران ذهن. در کاتوپانیشاد آمده است که حواس انسان مانند اسب های قدرتمندی هستند که اگر به درستی توسط ذهن کنترل نشوند و به افسار آن درنیایند، میتوانند به دنبال خواسته های خود فرار کنند و کالسکه ی روان انسان را واژگون کنند. در داستان ارجونا شاهزاده ارجونا به خود برتر انسان تشبیه میشود و ذهن، کریشنا است که اسب های ارابه ی او را کنترل میکند. کریشنا ظاهرا یک ارابه ران معمولی است ولی ارجونا به زودی میفهمد او خداوند ویشنو است که به این شکل درآمده است. در نگاره ها کریشنا بین ارجونا و اسب ها حائل شده و حکم میانجی آنها را دارد. تصویر کریشنای ارابه ران در حال کشیدن اسب ها دنباله ی تصویر خدای خورشید در حال راندن ارابه ی اسب های خورشیدی است که در اساطیر یونانی به آپولو و هلیوس نسبت داده میشود. سقوط فائتون پسر هلیوس از اوج آسمان در اثر عدم توانایی کنترل اسب های خورشیدی داستان مشهوری است. پیرو ارتباط دادن این تماثیل، متوجه میشویم فائتون تمثیلی از یک الوهیت رشد نایافته است که در اثر عدم توانایی کنترل حواس مادی فرد، سقوط میکند و شک گرایی افراطی ای را بر او تحمیل میکند که سبب عدم تعادل روانی فرد میگردد. این که فرد باور داشته باشد میتواند تعادل خود را بازیابد در حکم رستاخیز خدای مرده پس از مرگ او است. در داستان مسیح، میبینیم که توماس شکاک، تنها حواری ای است که رستاخیز عیسی مسیح را باور ندارد. او نماد شک گرایی مادی است و چنین شکاکی ای خود ناشی از دور شدن از تمثیل و اشتباه گرفتن خدا با موجودی مادی است که جسمش پس از مرگ خاک میشود. در عین حال، این شک گرایی نیمه ی تکمیل کننده ی ایمان برای بهتر کردن آن هم هست چنانکه نام توماس از توم به معنی همزاد و مکمل می آید چون او نیمه ی تکمیلی مسیح به نشانه ی ایمان است و این دو نیمه های مقابل و پارادوکسیکال خدایی واحد یعنی تموز/تامس/توماس هستند که خدای فصل ها و گیاهان است و مانند مسیح همراه خزان و بهار طبیعت، مرگ و رستاخیز میکند. این بهار و خزان در طول روز هم با غروب و طلوع خورشید بازآفرینی میشود و میتوان آن را در اساطیر مصری به صورت رستاخیز ازیریس خدای خورشیدی پس از مقتول شدن و به شکل اوروس/هوروس بازیافت. نام اوروس به صورت اروس خدای عشق هم دیده میشود که امروزه بیشتر تحت نام لاتینش کوپید خوانده میشود. این خدای کودک سان بالدار به مانند خداوند یهودی-مسیحی، خود را از همسرش پسوخه (سایکه) که نامش به معنی روان فرد است پنهان میکند. روان به هویت شوهرش شک پیدا میکند و تحت بدگویی های خواهرانش مظنون میشود که او یک اژدها باشد. تلاش او برای دیدن اروس، باعث ناپدید شدن اروس (خدا) از زندگیش میشود و زندگی پسوخه بی معنا میگردد. او مجبور میشود بردگی آفرودیت/ونوس که الهه ی لذت های دنیوی و مادر اروس است را نماید که درنهایت باعث مرگ پسوخه یا روان میگردد تا این که اروس او را دوباره زنده میکند و به نزد خود میبرد. درواقع رفت و بازگشت اروس نسخه ی دیگر مرگ و رستاخیز عیسی مسیح است که دراینجا شک پایه ی این ناپدیدی موقت است و میتوان آن را با قتل مسیح در اثر شک قومش مقایسه کرد همانطورکه در دنیای امروز هم شکاکیت سبب مرگ الوهیت در فرد مادیگرا است درحالیکه میتوانست این الوهیت را ارتقا دهد ولی از استفاده از الوهیت ذهن برای کنترل کردن اسب های مادیگرایی درماند.:

“EROS AND PSYCHE”: DAVID WARNER MATHISEN: STARMYTHWORLD.COM

نتیجه ی جالبی که از به هم آمیختن این تماثیل به دست می آید، این است که به دست آوردن ایمان بعد از فقدان آن، امری طبیعی در زندگی بشر است و افسانه های پاگانی به طرق مختلف به این طبیعی بودن صحه نهاده اند. این درحالیست که افسانه های پاگانی مکمل داستان مرگ و رستاخیز مسیح به نظر میرسند و انتظار داریم که مشابهش در مسیحیت هم باشد و شاید نیاز قدرتمداران به ایمان بی چون و چرای مردم تابع، باعث شده تا این ادیان به شدت سانسور شده و به صورت مسیحیت یهودی تبار کنونی بازآفرینی شده باشند، امری که در ادیان تحت تاثیر مسیحیت یهودی تبار هم تکرار شده است.

مشهورترین مدرک بر اشتراک چنین ادیانی با نیمی از پاگانیسم و نابودی کل آنها به خاطر نیمه ی طرد شده، در داستانی اسلامی درباره ی فتح مصر توسط مسلمانان اولیه آشکار میشود. بر اساس این داستان، زمانی که عمروعاص اسکندریه را گرفت، از عمر ابن خطاب خلیفه ی دوم درباره ی الواح کتابخانه ی اسکندریه کسب تکلیف کرد. خلیفه گفت کتاب های این کتابخانه یا مخالف قرآن هستند که در این صورت باید از بین بروند یا مطابق قرآن هستند که در این صورت، قرآن را داریم و کفایت میکند، پس همه را بسوزانید. سرهنگ فورلانگ انگلیسی این داستان را اختراع مسلمانان تندرو و وسیله ای برای تایید سرکوب دگراندیشی و از بین بردن اطلاعات با ایجاد یک الگو از صدر اسلام میداند و یادآوری میکند که بیشتر اطلاعات غرب درباره ی مذاهب پاگانی شرق اسلامی از اسکندریه و به واسطه ی تجارت اعراب به ایتالیا و اسپانیا رسیده اند و بنابراین نوشته های عتیق آنجا از بین نرفته بودند و چه بسا به غرب منتقل میشدند چون در اثر رشد اسلام خشن، بودنشان در شرق خطرساز بود. بنابراین فورلانگ، روایت خود منابع مسیحی را میپذیرد که بر اساس آن، اکثر منابع اسکندریه توسط مسیحیان تندرو از بین رفته اند و اگر چنین حدیثی در اسلام داریم، به خاطر این است که روح تعصب مسیحی در اسلام نفوذ کرده و افتخار خود به تخریب و کتابسوزی را به اندازه ی مسیحیت در اسلام هم نهادینه کرده است. این باعث میشود تا فورلانگ، جمله ی منسوب به عمر را به دهان و قلم کشیش ها انتقال دهد و بپرسد چرا باید از دید مسیحیان، بخشی از دانش کتابخانه ی اسکندریه با مسیحیت هماهنگ و بخشی دیگر با آن متفاوت باشد و این استدلال نابودی آثار شود؟ فورلانگ دراینباره این موضوع را برجسته میکند که کتابخانه ی اسکندریه وابسته به سراپیوم یا معبد سراپیس بود و منابع گوناگون مسیحی، از فعالیت کشیش های مسیحی در سراپیوم نوشته اند. وی همچنین بخشی از متن موسوم به نامه ی هادریان امپراطور روم به دوستش سروانیوس را برجسته میکند که در آن آمده است کریستیان ها یا مسیحیان، یک شعبه از پیروان سراپیس هستند، برای برخیشان سراپیس همان کریست یا مسیح است و برای برخی دیگر، سراپیس خود خدای اعظم یهود و مسیح میباشد. سراپیس، مخفف آسور-آپیس، ترکیب نام اسری یا ازیریس خدای خورشیدی و کهن الگوی فراعنه با نام تجسم حیوانی او یعنی گاو آپیس است. او خدای جهان زیرین یا قلمرو مردگان بود. نخست به شکل انسانی با سر گاو و کلاه و عصای فرعونی نشان داده میشد ولی بعد یکی از حکام یونانی، تصویر او را با تصویر یک خدای جهنمی آسیایی با سه سر، سر شیر در وسط و سرهای گرگ و سگ در دو طرف عوض کرد. فورلانگ معتقد است این خدای آسیایی، یک فرم از میترای پونتوس است که در منابع یونانی-رومی، با فبوس، هایپریون، فاناکس، دیونیسوس و لیبر تطبیق شده است. میترا یک خدای خورشیدی با زمینه ی تاثیر گسترده است. فورلانگ معتقد است عوض شدن جای او با یهوه خدای یهودی-مسیحی، حداقل یک مشابه شرقی دارد و آن، انتقال بخش بزرگی از وظایف میثره/مهر یا میترای پهلوی به اهوره مزدا در زرتشتی گری است اگرچه مهر برای زرتشتیان همیشه خدای خورشید نیست. همانطورکه میدانیم، خورشید 12 خانه در 12 صورت فلکی دایره البروج دارد که توسط هفت سیاره کنترل میشوند. در یک روایت زرتشتی، هفت سیاره توسط 4جن کنترل میشوند: 1-آنائید یا آتش 2-مهر (میثره/میترا) یا خورشید 3-برسیوف یا مشتری 4-آناهید یا ستاره ی صبح که نسخه ی مونث مهر است. فورلانگ توجه میدهد که نام های آنائید و آناهید، صرفا دو تلفظ از یک اسمند و این اسم، آناهیتا یا ناهید، الهه ی زهره است که دو فرم ستاره ی صبح و ستاره ی غروب دارد و از این بابت با تاریکی مرتبط و واسطه ی خورشید و تاریکی است. نام آناهیتا بخصوص همانطورکه نامنوشت یونانیش آنائیتیس نشان میدهد، شکل دگرگون نام آنات یا عنات الهه ی سامی است که شکل مونث نام "آن" یا خدا است چنانکه نسخه ی دیگرش اللات یا الایلات هم نامش شکل مونث "ال" یا خدا و در هر دو حالت معادل الهه است و به عنوان خدای مونث شده با میترای مونث شده ای که آناهید باشد مطابقت دارد. این الهگان سامی هم موکل ماه تلقی شده اند و هم موکل زهره، و اگر دقت کنید، آتش، ماه و زهره، هر سه جانشینان خورشید در تاریکی هستند. بنابراین از چهار جن یادشده سه تایشان معادل مهر یا میترایند. میماند جن مشتری. اگرچه زرتشتی گری، ستاره پرستی را مذموم خوانده و ارتباط بنیاد خود با نجوم را انکار کرده است، ولی میدانیم که اهوره مزدا خدای اعظم زرتشتی همان آسورامستاس یا آشور خدای مشتری در بین النهرین است که نام اسری/ازیریس در مصر هم از او می آید. بنابراین میتوان به نوعی جانشینی خورشید با مشتری اطلاع حاصل کرد. در جهان یونانی-رومی، خدای مشتری، ژوپیتر یا زئوس است. قراینی هست که او هم جای یک خدای خورشیدی به نام فاناکس را اشغال کرده که با شیرها و مارها در ارتباط بوده و بعدا به دیونیسوس جوان و آپولو تقسیم شده است. درواقع این تعویض را میتوان در تعویض سول اینویکتوس یا خدای خورشید رومی با عیسی مسیح در 25 دسامبر یا کریسمس که سابقا سالگرد فستیوال خورشید بوده است هم شناسایی کرد. تلمودی ها مدعیند که مسیحیت، ترکیبی از مذهب ژوپیتر با مذاهب مرکوری و خورشید است. ژوپیتر یا پدر-ژو درابتدا بیشتر به نام جووه JOVE شناخته میشده است. حدیثی از اورفئوس میگوید جووه، فبوس (خورشید)، پلتو (ارباب جهان زیرین و مردگان) و دیونیسوس همه خدایی واحد هستند و جولیانوس موقع نقل این حدیث اضافه میکند که همه ی آنها همان سراپیس هستند. "جووه" نامی نزدیک به یهوه است و ظاهرا جانشینی مزبور، با عوض شدن الوهیم خدای کلی سامی با یهوه در تورات ارتباط مشخصی دارد. یهوه برای تبدیل شدن به جووه ابتدا باید به "یاوه" تبدیل شود که کلمه ای نزدیک به "یابه" از نام های خدا در بین سامری ها است. خود یهوه نخست "یاهو" بوده که نامی است نزدیک به "آه" خدای ماه و مطابقت هایی بین یهوه و جهوتی یا تحوت خدای ماه مصری نیز وجود دارد. نام یاهو همچنین به صورت "یائو" IAO هم تلفظ شده که عنوان آپولوی کریوس هم هست. در مصر، یائو درست مثل خدای مسیحیت، سه کالبد دارد که عبارتند از آمون، رع و فره PHRE. این یائو در بتی به نام "آسپ" ASP مجسم میشده که به شکل قلب بوده است. رع نیز در کیش ویژه ی خود، بیشتر در تمثال یک شاهین مقدس به نام "آیت" ظاهر و در بت ویژه اش به نام "بیت" BAIT مجسد میشده است. اصطلاح «یک بیت، یک آثور» بیت یا خانه ی زمینی خدای خورشید را با آثور یا هاثور که الهه ی زمین است منطبق میکند. این هاثور موکل زهره و نسخه ی قبطی ونوس یا آفرودیت الهه ی عشق یونانی-رومی بوده است. تجسد خدا در او همان تجسد یهوه در کالبد ماری یا مریم برای متولد شدن به شکل عیسی مسیح است. درواقع روح خدا در بت حلول میکند و از طریق آن بر نیایش کننده اثر میگذارد و این اثر، هم سرنوشت او را متحول میکند و هم بر اعتقادات او تاثیر میگذارد. در زبان انگلیسی FATE یا سرنوشت با FAITH یا اعتقاد، دارای ریشه ی لغوی واحد است. FATE در قدیم بیشتر نام اجنه ی سرنوشت بوده است ولی اکنون سرنوشت را خدای مسیحیت تعیین میکند که همزمان خالق هم هست. این باز به سراپیس برمیگردد که در تصویر جهان زیرینی ازیریس تثبیت شده بود. ازیریس در مقام خدای جهان زیرین با پتاح خدای خالق تطبیق میشد و عنوان FATE هم از همین نام پتاح می آید همانطورکه همین نام پتاح به "بودا" هم تبدیل شده، خدایی که به اندازه ی مسیحیت، روحانیونی زاهد پرورش میدهد و مانند FATE ها در بوداهای کوچکتری تقسیم میشود.:

“RIVERS OF LIFE”: J.G.R. FORLONG: V1: QUARITCH PRESS: LONDON: 1883: P505-512

به همان ترتیب که خدا در خانه اش یعنی بت حلول میکند تا به شکل باور در افراد متولد شود، قصر یا برج هم در که در حکم خانه ی جانشین زمینی خدا یعنی حاکم است، برای او حکم الهه ی مادر را دارد. این به توصیف بت الهه ای که از سرش برجی درآمده است در متن "دئا سیریا" منسوب به لوسیانوس راهگشا میشود. این نام را میتوان به الهه ی سوری معنی کرد ولی فورلانگ مینویسد میتوان آن را الهه سوریا به عنوان فرم مونث سور/آسور هم دید. معبد این الهه در جوار رود فرات را دیونیسوس باخوس برای مادرش جونو ساخته بود که جونو نام لاتین هرا همسر زئوس/ژوپیتر است. در درون معبد، بت های ژوپیتر و ژونو در کنار هم و نشسته بر تخت هایی تصویر شده بودند و تخت ژوپیتر را گاوها و تخت جونو را شیرها حمل میکردند که یادآور نگاره های مشهور هندو حول ارتباط شیوا با گاو، و همسرش پرواتی با شیر است. به جز اینها بت یک خدای فرزند درآنجا بود که کبوتری بر سرش نشسته بود و برخی او را باخوس و برخی دیگر سمیرامیس میدانستند. فورلانگ معتقد است این خدای سوم باید عیسی مسیح باشد اما این که از روی ظاهرش معلوم نیست مثل باخوس مذکر است یا مثل سمیرامیس مونث، مرحله ی بینابینی او بین خدای خورشیدی و عیسای مسیحی را نشان میدهد. کاهنان معبد الهه، گالی ها بودند که مردانی با ظاهر و لباس زنانه بودند. ولی لوسیان، موضوعاتی مثل خدمت کردن فواحش زن و مرد به معبد، قربانی کردن بعضی از جانوران اهلی و نوشتن گناهان قوم به پای بعضی دیگر و رها کردنشان، و قربانی کردن کودکان برای معبد را ذکر کرده که فورلانگ همه را یادآور ویژگی های انواع طردشده ی یهودیت در تورات میشمرد.:

Ibid: p515-7

ظاهرا خدای یهود با قصرها میانه ای ندارد و کاخ نشینان و ثروتمندان را جهنمی میداند. ولی این هم از صفات خاص خدای یهودی-مسیحی است که همیشه در هرآنچه شیطانی است حلول میکند. مثلا مار در کتاب مقدس مظهر شیطان و عامل اخراج انسانها از بهشت است ولی میبینیم که خدای موسی در صحرا در مار برنجین روی عصای موسی حلول میکند تا بیماران را شفا دهد و اینچنین با اشمون خدای درمان سوری ها یکی میشود و فرم اسکلپیوس خدای درمان مصری-یونانی را پیدا میکند که ماری به دور عصایش پیچیده است و اتفاقا این اسکلپیوس، یائو IAO نامیده میشود که تلفظی از یاهو یا یهوه است. این هم مشابهی در خورشیدپرستی دارد: آپولو اژدهای پیتون را میکشد ولی کاهنه هایش جانشین پیتون میشوند و پیتیا نام میگیرند. عنوان پیتون را میتوان ریشه گرفته از پتاح و مرتبط با بودا هم تلقی کرد. ای.پیکاک، به شباهت مذهب بودایی با مذهب فیثاغورسی توجه کرده و نام پیتاگوراس را به گورو-بودا یا معلم-بودا معنی کرده بود ولی بلاواتسکی فکر میکند دراینجا پیتا میتواند قبل از بودا، پتاح باشد. از طریق پیتون و پتاح، مار به بخش مخالف ازیریس-هورس خدای خورشیدی با وظایف شخصیش هم تبدیل میشود و البته سراپیس هم به مار متشبه است. دشمن بزرگ ازیریس و هورس در گزارش های یونانی از اساطیر مصر، تایفون است که معادل قبطیش سیت میباشد. تایفون به خر مجسم میشود که در قبطی یائو نامیده میشود و باز هم با یهوه مرتبط میگردد. در اساطیر یونانی، تایفون رهبر غول هایی است که میشورند و خدایان از وحشت آنها میگریزند و در اتیوپیا به شکل حیوانات درمی آیند تا این که برمیگردند و غول ها را شکست میدهند. در تواریخ رومی-مسیحی و معمولا پیرو مطالب نقل شده از قول مانه تو، این با بازگشت فراعنه –خدایانی در ظاهر انسان- و خانواده های سلطنتیشان و بیرون راندن امت تایفون یعنی هیکسوس ها از مصر همراه است. در گزارش مانه تو، موسی و قومش هم همزمان با اخراج هیکسوس ها از مصر بیرون شدند و بنابراین نسبتی بین هیکسوس ها و یهودیت وجود دارد. مصریان، ختی ها را هم امت سیت میخواندند. در الواح آشوری، گاهی از فلسطین به عنوان سرزمین ختیان یاد شده است. بعضی پاپیروس های مصری هم فلسطین را سرزمین هیکسوس ها و ختیان و قلمرو تحت اداره ی سیت خوانده اند. در رساله ی کاتولیک "یهودا" میخوانیم که «اما میکائیل، فرشته ای که باشیطان درگیر میشد و درباره ی جسد موسی بحث میکرد، جرئت نکرد حکمی توهین آمیز بر او وارد کند.» که منظور از جسد موسی را فلسطین میدانند. قرار است فلسطین در دستان سیت یا تایفون که همان شیطان است بماند اگرچه آنجا سرزمین خدا است. شاید هم اخراج خدا از تختگاهش به معنی پایان قدرت او در جهان باشد و ادعای شکست امت شیطان در مصر، فقط برای وانمود کردن خدایی بودن سیستم حکومتی آنجا بوده باشد. چون ظاهرا برخی معتقد بوده اند که پیروزی زئوس/ژوپیتر بر تایفون هنوز محقق نشده است. مثلا به این شعر ویرژیل توجه کنید: «سلام ای فرزند خدایان، پسر بزرگ جووه. افتخارات بزرگ را دریافت کن. زمان نزدیک است. مار خواهد مرد.» که قاعدتا مار باید تایفون یا شیطان باشد. مثل این میماند که بگوییم ظهور مسیح نزدیک است. البته به نظر میرسد جووه همزمان خود مار باشد و در قالب آن به مسیح تبدیل شده باشد چون به شکل ماری، به بستر پروسرپین خزیده و او را به زاگرئوس یا باخوس اول باردار کرده است و این باخوس به سبب مرگ و رستاخیزش سلف عیسی مسیح به شمار میرود بخصوص که فرمی از باخوس به نام زئوس سابازیوس، عملا همان یهوه صبایوت و خدای سبت سیاه جادوگری یهودی است. تلاش ها برای انکار ارتباط خدا با مار، بیشتر حلقه های مفقوده ی کشف این ارتباط را افشا کرده اند. مثلا میتوان به کتاب "پیشگویی های زکریا" مراجعه کرد. این کتاب، متعلق به حسیدی ها است. آنها شیطان را "آنرامانیا" مینامیدند که لغتا همان آریمانیوس یا اهریمن است. شیطان مرتبا بوسیله ی آنان با خدایان سوریه تطبیق شده است ازجمله با سیت، بعل زبوب و آپولو. به عقیده ی آنها زکریا در سال دوم حکومت داریوش هیستاسپ، در یهودیه آغاز به پیامبری کرده و برخورد خود با شیطان را چنین توصیف کرده است: «او یوشع، کاهن اعظم را نشان داد که در برابر فرشته ی خداوند ایستاده بود تا دشمن او باشد. و خداوند به شیطان گفت: "ای شیطان، خداوند تو را ملامت کند. حتی خدایی که اورشلیم را برگزیده است، تو را ملامت کند."» این از آن جهت جالب است که یوشع، جبعونیانی را به خدمت مقدس برگماشت که از قبایل HIVI بودند و HIVI یعنی مار. اینطوری واقعا مرز بین مار شیطانی و خدای مارآزار مخدوش میشود. رفع تناقضات ناشی از حواشی این اتفاق حتی موقع بازنویسی تورات، از دست کاتبان هم در رفته است و اینطوری است که میبینیم در کتاب اول تواریخ (21 : 1) آمده است: «و شیطان بر اسرائیل قیام کرد و داوود را برای شمردن اسرائیل برانگیخت» و همزمان در کتاب دوم سموئیل (24 : 1) میخوانیم: « و بار دیگر خشم خداوند بر اسرائیل افروخته شد و داود را بر ایشان برانگیخت و گفت: برو اسرائیل و یهودا را بشمار.» بلاخره معلوم نیست خدا دستور شمارش قوم را داده است یا شیطان. شاید چون هر دو یک نفرند. به هر حال باید توجه کنیم که کتاب مقدس، دستورنامه ی کاهنان است و کاهنان بیش از همه به شیطان و لشکر شرورش نیاز دارند. چون اگر شیاطین دشمن و مزاحم مردم نباشند، نیازی هم به فرشتگان و یاری گران انسانیشان یعنی کاهنان برای دفع شر آنها وجود ندارد. هرچقدر دامنه ی نفوذ شیاطین در جهان زیادتر باشد، کشیش های مسیحی هم بهانه ی بیشتری برای دخالت در همه جای جهان خواهند داشت و به همین دلیل هم علاقه ی زیادی به شیطانی تلقی کردن همه چیز در جهان از سوی دستگاه های غربی و بازگویی آنها بر اساس تصویر کشیش ها از مذاهب جادوگری وجود داشته است. مادام بلاواتسکی معتقد است کشیش های مسیحی، ویژگی های کلی مذاهب پاگانی را از روی جادوگری یهودی برداشته اند که همراه فریسی ها گسترش یافته و لزوما ویژگی تمام ادیان ابتدایی یا باستانی نبوده است ولی انگاره ی ارتباط یهودیان منحرف با شیطان بهانه ای شده تا تمام خدایان غیر مسیحی، شیاطین باشند و تمام ملت های غیر مسیحی شیطانپرست. در نیمه ی دوم قرن 19 و همزمان با اوج گیری اکتشافات و اختراعات، قدرت کشیش ها و پولی که برای دستگاه تبلیغات مذهبی آنها در مستعمرات تخصیص داده میشد برای غربی ها جلب توجه میکرد. مثلا در روز نهم آوریل سال 1877 روزنامه ی "سان" سخنرانی کشیش جان دبلیو. سارلز از بروکلین در گردهمایی واعظان باپتیست در کلیسای مارینرز نیویورک را سوژه کرد که گفت همه ی بتپرستان بالغ که بدون آگاهی از انجیل میمیرند، برای ابد ملعون هستند.:

«برادر استودارد، مبلغی از هند، نظرات کشیش بروکلین را تایید کرد. هندوها گناهکاران بزرگی بودند. یک روز پس از موعظه ی او در بازار، برهمنی از جا برخاست و گفت: "این مرد ما هندوها را متهم میکند که دنیا را به دروغ گذرانده ایم. چگونه میتواند بگوید که خداوند همه ی ما را دوست دارد؟ به مارهای زهرآگین، ببرها، شیرها، و همه ی انواع حیوانات خطرناک اطراف ما بنگرید. اگر خدا ما را دوست دارد، چرا آنها را نمیبرد؟" کشیش آقای پیکسلی از همیلتون نیویورک، از صمیم قلب با دکترین برادر سالرز موافقت و خطاب به وزارت، 5000 دلار برای تخصیص مردان جوان در راه آنها درخواست کرد.»

در ادامه ی این مقاله، از عملکرد وارونه ی اثر تبلیغات کشیش ها صحبت شده است؛ و نیز از این که در هند شیادی و خلافکاری دقیقا در جاهایی که مبلغین مسیحی مرکز دارند بیشتر است. مادام بلاواتسکی آن را با سقوط اخلاقی سرخپوستان امریکا در جاهایی که تحت نفوذ میسیونرهای مذهبی هستند مقایسه میکند و مینویسد اعتبار کشیش ها در همه جا رو به سقوط است و برخلاف پیشگویی مسیحیت که کلیسای مسیح جای کنیسه ی یهود را خواهد گرفت، تنها مکتب نزدیک به کلیسای مسیح که با موفقیت و سرعت در حال رشد در تمام نواحی کوچک و بزرگ اروپا و آسیا و امریکا است، کنیسه ی یهودی است. در این پس زدن مسیحیت، هیچ چیز به اندازه ی شیطانی خواندن همه چیز و همه کس از سوی کلیسا موثر نبوده است. شیطان کلیسا دیگر آن تایفون شرور مصریان و یهودیان و یونانیان نیست. سیت یا تایفون، بیش از هر چیز خدای قحطی و خشکسالی و دشمن سبزیجات و گیاهان کشاورزی بود و از این طریق و به سبب مشابهت به گراز که آفت محصولات کشاورزی است حتی ممکن بود در حد خوک اهلی ساده سازی شود. او به هیچ وجه یک قدرت شکست ناپذیر نبود و بلاخره دورانش با پیروزی نیروهای طبیعی مدافع آدمیزاد به پایان میرسید. اما در مسیحیت، ظاهرا همه ی نیروهای طبیعت و همه ی آدم های تحت تاثیر این نیروها شیطانیند و وقتی این را با ادعای دیگر کلیسا که همه چیز جهان دست خدا است جمع می آوریم، یقین میکنیم که خدای کلیسا باید خود شیطان باشد. اتفاقا ادعای اخیر، تاثیر کابالای یهودیان سبتی که کلیسا منفورشان میدارد را بر کلیسا نشان میدهد. چون این کابالا است که مروج وحدت وجود است و مدعی است یهوه به شکل آدم کدمون در تمام موجودات و نیروهای زمین تکثیر شده و همه چیز جهان خدایی است. روشن است که این هبوط خدای آسمان به زمین اگر در یک زمینه ی غنوصی نشانه ی انحطاط او باشد مبین تبدیل یک خدا در زمین به شیطان است.:

“ISIS UNVEILED”: H.P.BLAVATSKY: v2: CHAP10

کابالا مدعی است که یهوه تبدیل به زمین شده تا خود را تصفیه کند و به عنوان آدم کدمون یا آدم اولیه در قالب آدم ابوالبشر در برترین آفریده اش انسان تجسد پیدا کرده تا بهتر این وظیفه را انجام دهد. بنابراین انسان ها و ناچارا تکامل یافته ترین انواعشان وظیفه ی به حداکثر رسانی تصفیه ی مزبور را دارند. نازی ها که نژاد ژرمن را عالی ترین نوع انسان میخواندند به عنوان سروران نژاد ژرمن این وظیفه ی الهی را بر دوش گرفتند چون اگرچه واضعان این بشارت، همان یهودیان "کثیف" بودند که باید تصفیه میشدند، ولی به هر حال، قربانی شدن در راه خدای یهود هم یکی از آموزه های خود آن یهودیان بود و آنها باید برای آموزش این رسالت الهی به بقیه ی مردم زمین، پیشقدم میشدند. ازآنجاکه بعد از پایان یافتن ظاهری نازی ها یهودی ها از بین نرفته و اشرافیتشان که اتفاقا پیروان کابالایند از همیشه قدرتمندترند نظریه ی نازی ها هم از همیشه قوی تر است. فقط ترجیحا نازیسم و فاشیسم را در اروپا تعطیل کرده و محل جنگ و سختی کشی و عذاب روانی در اثر فقر و توهم را به بقیه ی نقاط دنیا منتقل کرده به این ادعا که اروپایی ها به اندازه ی کافی با سلاخی کردن حاملان ژن های معیوب به دست هم طی جنگ های چندصدسال اخیر آرام شده اند و حالا باید شرایط جنایت و فساد را در بقیه ی دنیا نیز گستراند تا بقیه ی ژن های عاصی و «شیطانی» هم در اثر آتش بلایا تطهیر شوند. پس دانش نازی تعطیل نشد بلکه دانشمندان نازی به خدمت امریکایی های پیروز درآمدند و با به راه انداختن عملیات کنترل ذهن عمومی درMK-ULTRA و مانند آن، به راه مبارک فاشیسم در غرب و شرق ادامه دادند. یک بخش مهم عملیات نازی ها به راه انداختن ناسا بود که از طریق آن، بخش مهمی از فلسفه ی آنها به زبان نجومی بیان شد. ظاهرا این نجوم یک علم است ولی درواقع همانقدر علم است که پایه ی اساسی آن یعنی نجوم بابلی. نجوم بابلی کاملا مذهب بود. برای رد گم کنی ادعا میشود که علم جدید، مذهبی نیست و پایه اش گالیله ای بوده که نزدیک بود توسط کلیسا اعدام شود. این شروع را عمدا انتخاب کرده اند تا نجوم جدید را با چرخش زمین به دور خورشید مشخص کنند و آن را مقابل کیهانشناسی کلیسا قرار دهند که در آن، خورشید به دور زمین میچرخید بدون این که به روی خود بیاورند که حامیان اصلی گالیله هم اکثرا کشیش بودند و در مقابل، کیهانشناسی قبلی یعنی کیهانشناسی بطلمیوسی، اساس کشیشی ندارد و همراه المجسط بطلمیوس از قلمرو عربی وارد شده است. درواقع کیهانشناسی گالیله موسوم به کیهانشناسی کوپرنیکی هم به اندازه ی کیهانشناسی بطلمیوسی، ریشه در مذهب دارد و این مذهب، خورشید مرکزی فیثاغورسی است که همانطورکه افسانه ی درس آموزی فیثاغورس در بابل نشان میدهد به اندازه ی کیهانشناسی بطلمیوسی ریشه در مذاهب بابلی دارد و اگر خورشید را به جای زمین مرکز قرار میدهد به خاطر آن است که ارادت بسیار بیشتری به خورشیدپرستی دارد همانطورکه چنین ارادتی قبل از گالیله از لابه لای نوشته های یک کوپرنیکی آشکارا فیثاغورسی یعنی کپلر بیرون میزند. میتوان رد این منشا بابلی را در ترتیب سیارات منظومه ی شمسی بنا بر مواعظ ناسا یافت. از خارج از منظومه که وارد آن میشویم، به ترتیب از کنار پلوتو، نپتون، اورانوس،زحل، مشتری، مریخ، زمین، زهره و عطارد میگذریم و به خورشید میرسیم. دراینجا زمین هفتمین سیاره است و این با نشان هفت نقطه یا ستاره ی هفت پر برای انلیل ارباب زمین در اساطیر اکدی هماهنگ است. نماد زهره در نگاره های اکدی، یک ستاره ی هشت پر است و همانطورکه میبینید او سیاره ی هشتم شده است. مریخ، سیاره ی ششم است و نماد نرگال ارباب مریخ یک ستاره ی شش پر است. این ستاره ی شش پر بعدا و به سبب جشن اکیتو نماد نبو خدای عطارد شده است. چون نبو برای نجات پدرش مردوخ از زندان تهامات الهه ی هرج و مرج، به جنگجوترین خدای زمانه تبدیل میشود و جای نرگال را میگیرد و همانطورکه ارتباطش با عدد 6 حکم میکند، نجات مردوخ توسط نبو در روز ششم عید اکیتو رخ میدهد. زحل سیاره ی چهارم است و این هم با نشستن نینورتا ارباب زحل بر تختی با نشان 4ستاره هماهنگی دارد. با این وضع اگرچه هیچ سند بابلی دراینباره نداریم، ولی از نظم دهنگان یهودی صحنه انتظار میرود مشتری که سیاره ی پنجم است را با ستاره ی پنج پر مشهور شیطانپرستان مرتبط کرده باشد که به شکل سر بز نماد حیوانی مشهور یهود ترسیم میشود. ارباب مشتری، مردوخ است که بعدا ارباب زمین میشود و با انلیل همهویت میگردد. در اساطیر یونانی-رومی، ارباب مشتری، ژوپیتر یا زئوس است که بر المپ حکومت میکند که با حکومت یهوه بر کوه موریاه و انلیل بر کوه کور مطابقت دارد. گودئا شاه لاگاش، آموخت که انلیل، «یک 7 است که 50 است». 50 دراینجا با 50 نام مردوخ در سرودی به همین نام مطابقت دارد. به نظر میرسد زکریا سچین موقع پرداختن به مردوخ، بدون این که خود بخواهد، به شکلی نقش اساطیر بین النهرین در شکل دهی به تصویر آسمان از سوی ایدئولوژی علمی کنونی را افشا کرده است. وی در فصل هشتم از کتاب «سیاره ی دوازدهم» میگوید که نیبیرو سیاره ی مردوخ با مشتری تطبیق شده است چون مردوخ معروف به «مرکز آسمان» بوده است. سچین خرده میگیرد که کسانی که این حرف را میزنند (و سچین از آنها نامی نمیبرد) مشتری را مرکز آسمان حساب میکنند چون به عنوان پنجمین سیاره وسط 9سیاره است و این درحالیست که همین ها میگویند بابلی ها دورتر از زحل را نمیشناختند و بنابراین اورانوس و نپتون و پلوتون نباید موقع حسابرسانی مرکز آسمان لحاظ شوند. سچین اضافه میکند که ماه همیشه در حسابرسی سیارات بابلی مهم بوده و اگر آن را اضافه کنیم، مرکز آسمان نه مشتری بلکه یک سیاره ی ناشناخته در بین مشتری و مریخ خواهد بود. از طرفی متون بابلی از سفر مردوخ از «پایگاه آسمان» (آن نور) به «مسکن ارباب» (ای نور) سخن میگویند و سچین از اینجا حدس میزند که سیاره ی مردوخ در یک چرخش بیضی شکل از آسمان ورای منظومه ی شمسی به محل مورد مناقشه بین مشتری و مریخ منتقل میشده و در این هنگام، نیروی وارده از او سبب تغییرات بزرگ در زمین میگردیده است. متون بابلی از بروز سیل ها توسط مردوخ سخن میگویند و ممکن است سیل بروسوس که همان سیل نوح است اشاره به این استقرار داشته باشند. سچین حتی از روی یک متن بین النهرینی، بخش مورد توجه سیر مردوخ از سوی بابلی ها را هم تعیین میکند: «به محض ظهور: عطارد. طلوع 30 درجه از قوس آسمانی: مشتری. هنگام ایستادن در محل نبرد آسمانی: نیبیرو». سچین برابر شدن مردوخ با عطارد و مشتری دراینجا را به همتراز شدن سیاره اش با آنها نسبت میدهد درحالیکه اینجا ممکن است سیر تغییر صفات یک خدا با تمثیل شدن خدایان سیاره ای صاحب صفات مطرح باشد. به هر حال، این قطعه برای فهم موضوع همهویتی مردوخ با نبو خدای عطارد موقع خلق زمین مهم است. اتفاقا سچین برای این موضوع هم برنامه ای دارد. وی در همان فصل، از نظریه ی کریگ و اورگل درباره ی خلق حیات در زمین سخن به میان می آورد که برای توضیح چگونگی پیدایش حیات در جو اولیه ی زمین بدون حضور بعضی عناصر لازم در زمین ارائه شده است. مطابق نظریه ی این دو، موجودات فضایی پیشرفته در یک فضاپیما سلول هایی را کاشته و در فضا رها کرده اند که به زمین رسیده و در اثر تکامل داروینی به تمام موجودات زنده ی جهان تبدیل شده اند. سچین این نظریه را بیش از حد تخیلی میداند ولی از آن الهام میگیرد برای این که بگوید سیاره ی نیبیرو یا همان سیاره ی دوازدهم ( با احتساب ماه و خورشید)، وقتی در مدار بین مشتری و مریخ قرار گرفته، موجودات هوشمندی از آن به زمین آمده و آب و خاک و عناصر لازم را آورده و در آن دست به آفرینش موجودات زنده زده اند و این موجودات فضایی همان آنوناکی ها یا خدایان بین النهرین و البته فرشتگان هبوط کرده بر زمین در اساطیر توراتیند. بنابراین سچین، مراحل سفر مردوخ در عید سال نو بابلی را که تکرار واقعه ی آفرینش است انعکاسی از مراحل سفر سیاره ی دوازدهم از آسمان بالا به منظومه ی شمسی و سپس سفر موجودات فضایی به زمین میخواند. مردوخ پس از سرکوبی تهامات و ارتشش، زمین را آفرید و ارباب زمین شد و سالگرد این اتفاق در آغاز بهار و در جشن موسوم به اکیتو جشن گرفته میشود. این جشن در 12 روز اتفاق می افتد که روزهای اولش شبیه گذر از مراحل سفر مردوخ قبل از جایگزینی در مشتری در روز پنجم هستند. در بازسازی های نوین این سفر بر اساس نظریه ی سچین که انوناکی ها یا خدایان بین النهرین را یک مشت آدم فضایی سوار بر سفینه ی فضایی میخواند، این مراحل به گذر از اولین سیارات در منظومه ی شمسی تشبیه میشوند. میتوان چنین برداشتی را از مرحله ی مشتری بعد از آشوب اولیه استنباط کرد. چون یکی از نام های سیاره ی مشتری یعنی باربارو را به روشنایی معنی کرده اند که میتواند مرحله ی طلوع جدیدی بعد از هرج و مرج قبلی را نشان دهد. هرج و مرج قبلی در مرحله ی چهارم یعنی سیاره ی زحل رخ داده است پس از آن که حئا خدای زحل، پدر خدایان یعنی آبزو را به اعماق تبعید کرده و تهامات مادر خدایان و همسر آبزو خشمگینانه لشکری از هیولاها آفریده و انتقامجوییش جهان را به هرج و مرج کشانده و اکنون حئا ناچار به تولید مردوخ با نیروی فکر خود و برای نجات جهان شده است. همانطورکه دیدیم مرحله ی ششم، با پیشرفت مردوخ به کمک نبو همراه است که به جای مریخ نشسته است. البته نبو در ابتدا به اندازه ی مردوخ یک فرم از حئا بوده و درواقع دراینجا جامع دانایی حئا –که در عطارد انعکاس می یابد- و غلبه گرایی مردوخ –که در مشتاری انعکاس می یابد- میباشد. به لطف نبو است که مردوخ میتواند مرحله ی هفتم یعنی زمین را تدارک ببیند. اگرچه آیین های این روز دقیقا شناخته شده نیستند ولی اچ.فرانکفورت معتقد است این آیین ها جانشین فعالیت های خدایان به نفع مردوخ و تحت رهبری نبو بوده اند. سپس در مرحله ی هشتم یعنی زهره که یک سیاره ی سعد و نماد بخشش موهبت های دنیوی است، مردوخ تمام امتیازات و قدرت های عالی خود را دریافت میکند تا در مرحله ی نهم یعنی عطارد وارد فاز اصلی خود که نبو است شود، جایی که جنگجویی و دانش با هم تلاقی میکنند و ایدئولوژی علمی نوین قدرت های جنگسالار فراهم میگردد. در این مرحله مردوخ به معبدی در خارج از شهر موسوم به بیت اکیتو منتقل میشود و تا روز یازدهم جشن آنجا میماند و در روز دوازدهم جشن، بت های تمام خدایان به شهرهای اصلیشان برمیگردد و بت مردوخ هم به معبدش برمیگردد. سفر مردوخ به بیت اکیتو یک سفر هفت مرحله ای بوده که با یک سفر آبی در یک قایق، از هفت محل میگذشته که تکرار مراحل سفر مردوخ به زمین بوده است. اینجا باز نشانه هایی بر تایید تز ما دیده میشود. ایستگاه اول به نام «خانه ی آب های روشن» یادآور ظهور آبزو و تهامات به عنوان ارواح آب ها است. ایستگاه دوم به معنی «جایی که میدان جدا میشود» مرحله ی اختلاف ابزو با فرزندانش یعنی آنوناکی ها است. نام ایستگاه سوم ناخوانا است ولی مردوخ در آن به «خداوند آتش ریخته شده» نامبردار است که ظاهرا مرحله ی ظهور خدا را نشان میدهد. ایستگاه چهارم، «مکان مقدس مقدرات» و مردوخ در آن نامبردار به «ارباب طوفان های آسمان و زمین (آن و کی)» است. ایستگاه پنجم، «جاده» نام دارد که همانطورکه متوجه شدیم مرحله ی سیاره ی مشتری و جایی است که مسیر آفرینش معلوم میشود. مردوخ در این ایستگاه عنوان «جایی که کلام چوپان ظاهر میشود» را دارد که کاملا اشاره به تعیین مسیر گله ی انسانی بر اساس تصمیمات مردوخ را میرساند. در ایستگاه ششم به نام «کشتی مسافر» مردوخ به خدای دروازه ی مشخص شده نامبردار میگردد که با آزادیش از زندان تهامات مطابقت دارد. و بلاخره در ایستگاه هفتم یعنی بیت اکیتو، مردوخ، خدای استراحت در خانه نام میگیرد که نشاندهنده ی هبوطش بر زمین است. به نظر میرسد هفتگانه بودن این مراحل، ارتباطی با نظریه ی هفت آسمان در کیهانشناسی بطلمیوسی داشته باشد. هفت سیاره ی بابلی که موکل صفات موجودات هستند، در هفت طبقه ی آسمان، حایل بین فلک ثابتات و زمین میشوند و روح برای ورود به زمین باید از این هفت طبقه بگذرد و در هر طبقه آلودگی های صفات آن سیاره را بگیرد و وقتی به زمین وارد میشود دیگر یک روح پاک نیست. این هفت طبقه ی آسمان جانشین هفت جن دوزخ در جهان زیرین و تحت رهبری ایرا هستند که به هفت گناه برجسته ی مسیحی تبدیل شده اند. آسمانی شدن جن ها میتواند به یک متن اختری برگردد که A.JERMIAS آن را در موضوع تاثیرپذیری کیهانشناسی کتاب مقدس یهود از اساطیر خاورنزدیک مورد بررسی قرار داده است. در این متن آمده که هفت تن «به نوار آسمانی هجوم می آورند» و در این شورش، با «شمش قهرمان و اداد دلیر» متحد میگردند. شمش خدای خورشید است و اداد یا حداد، خدای طوفان و معادل دیگر ژوپیتر که در نسخه ی زمینیش باید مثل مردوخ با نبو یا عطارد همهویت شده باشد. آن کس که هدف شورش واقع شده، ارباب وقت آسمان یعنی سین خدای ماه است و در این میان، عیشتار خدای زهره هم سعی میکند از هرج و مرج پیش آمده سود ببرد و خود را به مقام ملکه ی آسمان برساند.: «هفت نفری که از قانون نمیترسند، سین نوردهنده را به شدت محاصره کرده بودند.» روشن است که آسمانی که این اتفاقات در آن رقم میخورد، قسمتی از آسمان است که این 4سیاره –ماه، عطارد، زهره و خورشید- در آن حضور دارند که اتفاقا میشود فضای بین زمین تا خورشید در کیهانشناسی خورشید مرکزی کنونی. این ناحیه در اساطیر بابلی به نام های "گیر حئا"، "موهه"، و "اولهه" شناخته میشده است. جالب است که هنوز هم ناسا این منطقه را بی نظم میخواند و مدعی است ماهواره ها در منطقه ی بین ماه و خورشید در اثر بارش ذرات ناشی از شعله های خورشیدی یا تغییرات در بازتاب پرتوهای فروسرخ ماه «گیج» میشوند. هفت آسمان کیهانشناسی بطلمیوسی در اینجا و به صورت 7منطقه ی مرزبندی شده بین دیوهای شورشی در یک نوار آسمانی به نام UB بازآفرینی میشوند و UB برای اینها حکم "گیپارو" یعنی منطقه ی استراحت شبانه را دارد.UB معروف به "کیشاتو" یعنی کُل بود. این اصطلاح از ریشه ی SHU به معنی «مهمترین یا عالی ترین در مجموعه» می آید. ازاینرو هفت جن به SHU-NU یعنی ساکنان قسمت عالی نامبردار بودند. این مسئله از آن جهت اهمیت دارد که انلیل ملقب به SHU-PA یعنی ناظر شو بوده و بنابراین میتوانسته رئیس آنها باشد. متنی نجومی میگوید: «ارباب کوه ها، انلیل، با "شو-گی" یکسان است.» گی همان کی یا زمین است و شو-گی میشود زمین شو. شو-گی همچنین در اولین نگارش تصویری خود، با شیبو به معنی هفت برابر بوده است.: باز هم ارتباط زمین با 7 که میتواند به هفتمین بودنش تعبیر شود. حالا روح زمین یعنی انلیل به جای هفتمین، باید با مابه ازای مردوخ نبو شده یعنی اداد که عطارد یا مرکوری است برابر گردد. نبو یا مرکوری خدای دانش است و هدف از صعود به آسمان هم اثبات موفقیت در رسیدن به اوج دانش است. دانش قرار است به جای دین، بدی ها را از جامعه بزداید و زدودن بدی ها همان چیزی است که در بخش برزخ از کمدی الهی دانته باز باید از یک مسیر هفت مرحله ای بگذرد، هفت طبقه ای که بین دوزخ در پایین و بهشت در بالا حایل شده اند. دغدغه ی دانته درباره ی وفور بدی ها در جامعه اش یعنی ایتالیای قدیم از همان ابتدای فصل ششم برزخ موقع کشف بخش عظیمی از بدکاران مرده ی وقت توسط دانته و در هیبت عذاب شوندگان بدبخت جلب توجه میکند. افراد نام برده همه شخصیت های معروف ایتالیایی زمان دانته هستند که گناهانشان محل صحبت مردم بود. آنها پشت سر هم یقه ی دانته را میگرفتند و از او میخواستند تا برای نجات آنها دعا کند و یا در فرصت مناسب، شفاعت آنها را در نزد مقدسین بهشتی بکند. دانته رو به راهنمایش ویرژیل میکند و میگوید: «ای چراغ راه من. به نظرم تو در جایی گفته ای که دعاهای ما قوانین و مقررات آسمان را تغییر نخواهد داد.» که اشاره ای است به کتاب ششم انئید از ویرژیل که در آن، زنی غیبگو میگوید: «بیهوده امید نداشته باش که دعاهای تو سرنوشتی را که خدایان خواسته اند تغییر نخواهد داد.» دانته به این فکر میکند که آیا این شفاعت طلبکاران گناهکار، دل به امید واهی ای بسته اند؟! اما ویرژیل میگوید که این با نوشته ی او در تضاد نیست چون محبت الهی هم بخشی از ساختار حاکم بر جهان است و بر اساس قوانین در موقع خود به جنبش می افتد؛ منتها در آن جایی که ویرژیل آن جمله را بیان کرده بود، اتفاقات افتاده طوری بودند که هیچ دعایی نمیتوانست کارگر بیفتد، بخصوص به این خاطر که خدای واقعی که خدای مسیحیت باشد ناشناخته بود و قهرمانان داستان، نجات را از طریق خدایان دوره ی شرک طلب کرده بودند. ویرژیل دراینجا میگوید که این مسئله یقه ی خودش را هم گرفته و به خاطر این که در زندگی پیرو خدایان غیر بوده و به شیوه ی مسیحیان غسل تعمید داده نشده، باید در دوزخ بماند و راهی به بهشت ندارد؛ بنابراین در اواخر گذر از برزخ، دیگر ویرژیل، دانته را همراهی نخواهد کرد و بئاتریس، دانته را از ویرژیل تحویل خواهد گرفت و به بهشت خواهد برد. بئاتریس زنی از اشراف ایتالیا بوده که دانته او را از کودکی میشناخته و از دور او را دوست میداشته ولی هیچ وقت طلب عشق از او نداشته است. عشق دانته به بئاتریس به آن نوع عشق قرون وسطایی معروف بوده که به آن عشق شهسواری میگویند و بر اساس آن، عشق بین زن و مرد فقط تا زمانی واقعی است که به رابطه ی جنسی نینجامیده باشد. بئاتریس در کمی بیش از 20سالگی در اثر بیماری فوت شد. او دعا کرده بود که خداوند، گناهان دانته را ببخشد و به همین خاطر است که در برزخ او دانته را از ویرژیل تحویل میگیرد تا در بهشت تحویل سومین راهنما یعنی یک کشیش مقدس بدهد. چون برزخ به عنوان میانجی بین بهشت و دوزخ، یادآور میانجی گری بئاتریس برای نجات دانته از دوزخ است. اما این که ویرژیل به خاطر مسیحی نبودن به بهشت راه ندارد درحالیکه آدم درستکاری است موضوع غریب و مورد جدلی است. ظاهرا دراینجا پای تعصب مسیحی در میان است که فقط پیروان کلیسای رم را لایق بهشت میشناسد و این درحالیست که ساختار روایی سفر دانته به طور کلی برگرفته از منابع نامسیحی به نظر میرسد. همانطورکه میگوئل آسین پالاسیوس محقق اسپانیایی و کشیش مسیحی کاتولیک در 1919 نشان داد کمدی الهی دانته به شدت تحت تاثیر جهانبینی اسلامی اولیه است و حتی سفر دانته از هفت طبقه ی برزخ برای رسیدن از دوزخ به بهشت، شباهت هایی با معراج پیامبر اسلام از زمین به جایگاه خدا با گذر از هفت طبقه ی آسمان دارد. سیریل گلاسه هم در سال 2008 کمدی الهی را در موضوع سفر از دوزخ به برزخ، با رساله ی الغفران ابوالعلاء معری دارای ریشه ی مشترک ارزیابی کرد. علاقه به متون عربی-اسلامی در ایتالیای دوران دانته بسیار رایج بود ولی عجیب این است که دانته مسلمانان و پیامبرشان را به سبب مقاومت در مقابل گسترش دین مسیح، جزو بدعاقبت ترین اهالی جهنم توصیف کرده و ظاهرا علاقه ای به آنها نداشته است. بعضی معتقدند که دانته مستقیما تحت تاثیر اسلام قدیم یا معتقدات عربی قرار نداشته ولی به شدت متاثر از سنت توماس اکوئیناس است که یکی از مهمترین دروازه های ورود اعتقادات عربی-اسلامی و بخصوص فلسفه ی ابن رشد به اروپا و تاثیرگیری اروپا از اسلام بوده است و ممکن است جهانبینی های اسلامی از طریق اکوئیناس به طور غیر مستقیم بر دانته تاثیر گذاشته باشند. از طرفی نشانه های نوعی دوپهلویی در گفتار دانته وجود دارد که ممکن است داستان را مثل یک شیوه ی معمول داستانپردازی های شرقی و اسلامی، دارای معنی پنهان و غیر سرراست بیان کرده باشد. مثلا معلوم است که ویرژیل در کمدی الهی، نمادی از عقل است. این، با یکی از تفاسیر انجام شده بر معراج پیامبر اسلام مطابقت دارد. در معراج محمد، جبرئیل تا جایی با پیامبر همراه است و پس از آن بالاتر نمی آید با این اعتراض که نور الهی بال هایش را میسوزاند. بر اساس بعضی تفسیرهای اسلامی، جبرئیل نماد عقل است و منظور از قصه این است که عقل فقط تا جایی میتواند در شناخت خدا به انسان کمک کند و پس از آن، عشق است که باید انسان را نجات دهد. بنابراین در برزخ کمدی الهی هم از جایی بئاتریس که نماد عشق است جای دانته را که نماد عقل است میگیرد. این تفسیر اتفاقا با جهانبینی مسیحی حاکم بر کمدی الهی هم منطبق است چون دانته و ویرژیل قبل از رسیدن به بئاتریس باید از برج هفت طبقه ی برزخ بگذرند که در هر طبقه گناهکاران با تحمل عذاب هایی از یکی از گناهان هفتگانه ی متداول مسیحی پاک میشوند و این 7گناه همه مرتبط با شیوه های غلط عشق ورزی پدید آمده اند. از دید مسیحیان از بین این 7گناه، سه گناه شهوترانی، شکمپرستی و حرص، مرتبط با "عشق مفرط"، گناه تنبلی مرتبط با "عشق ناقص"، و سه گناه خشم، حسادت و غرور، مرتبط با "عشق بدخواهانه" اند و تعجبی ندارد که ویرژیل پس از گذر از مراحل این عشق های نادرست به عشق واقعی که نمادش بئاتریس است برسد. درواقع همانطورکه محمد پیامبر موقع گذر از هفت مرحله ی معراج، هنوز در قید حیات است، دانته هم در حال زنده بودن از دوزخ زمینی به بهشت آسمانی سفر میکند. این اشتراک معنی ناشی از جهانبینی متداول دوران ماقبل مدرن است که نگاه های اقوام مختلف به زندگی پس از مرگ را در روی یک پاره خط جمع میکند. در یک سر این پاره خط، مصریان قدیم و در سر دیگر، قبیله ی افریقایی ماسایی قرار دارند. مصری های مشرک، توصیفات فراوانی را برای جهان خدایان و زندگی پس از مرگ به کار بردند و از زندگی در جهان زمینی، چیزهای چندانی ننوشتند. درعوض، ماسایی ها درباره ی زندگی پس از مرگ در جهانی دیگر، هیچ ایده ای ندادند و بیشتر روی این موضوع تمرکز کردند که شخص پس از مرگش از طریق تاثیر اعمالش در این دنیا بر روی مردم بعدی به زندگی خود ادامه میدهد به طوری که همه ی ما وارث نتایج اعمال افرادی هستیم که ممکن است هیچ آنها را نشناسیم. بیشتر اقوام و مردم دنیا در بین این دو افراط زندگی میکردند و همین باعث شده تا در توصیفات به دست آمده از جهان پس از مرگ، مرز این دنیا و دنیای ماوراء الطبیعی نامشخص باشد. کمدی الهی هم از این موضوع برکنار نیست و این هم در انعکاس جهانبینی مسیحی آشکار است و هم در این که دانته موقع نام بردن از افراد، بیشتر روی ایتالیایی ها متمرکز است. به همین دلیل است که در ادامه ی بخش ششم برزخ، دانته شرح ملاقاتی را میدهد تا از آن به عنوان بهانه ای برای شکایت علیه وضع بد ایتالیای زمان خود و نقش شرورات انسانی در آن استفاده کند. دانته و ویرژیل دراینجا برای پرسیدن آدرس، به روحی نزدیک میشوند که در ابتدا با نگاهی مشکوک و بدمنظر که دانته آن را به نگاه شیر تشبیه میکند، آنها را ورانداز میکند. روح از آنها هویتشان را میپرسد و وقتی میفهمد پرسنده ویرژیل شاعر بزرگ است و اهل مانتوآ در ایالت لومباردی هم هست بسیار خوشحال میشود. معلوم میشود روح مزبور، سردلو شاعر معروف مانتوآیی است که دانته از او به عنوان «روح لومباردی» نام میبرد. سردلو شاعری بسیار بااستعداد ولی بسیار هوسباز بود که از شعر خود برای خام کردن دختران استفاده میکرد و با سرودن اشعار زیبا در وصف دختران، آنها را فریب میداد و شکار میکرد و پس از کامجویی رها مینمود تا این که بلاخره به دست برادر یکی از دخترهایی که بی عفت کرده بود کشته شد. سردلو و ویرژیل، یکدیگر را در آغوش گرفته بودند و دانته از دیدن این صحنه افسوس میخورد که چرا باید ایتالیایی که چنین استعدادهایی را پرورانده است اکنون به حال زار افتاده باشد. دانته، آلبرت فون هابزبورگ امپراطور آلمانی روم را خطاب قرار میدهد که مانند سواری بی مسئولیت، ماده اسبش را که همان ایتالیا است رها کرده است. او اسب را ماده خوانده چون کلمه ی ایتالیا مونث یا زنانه است. با عدم توجه امپراطور به ایتالیا، گردنکشان و فرصت طلبان از تمام نواحی به طمع افزایش قدرت برخاسته اند و در اثر جنگ و خیانت در حق هم باعث انحطاط وضع معیشتی نواحی مختلف ایتالیای پاره پاره شده اند. دانته در ادامه از عیسی مسیح پیامبر مسیحیان اجازه ی اعتراض میخواهد و به عیسی میگوید که او دیگر چرا به ایتالیا توجهی نشان نمیدهد و به حال امت مسیحی ایتالیا دل نمیسوزاند؟ با این افسوس های دانته، بخش ششم برزخ به پایان میرسد. روشن است که برزخ دانته در جایی بین زمین و آسمان قرار ندارد بلکه بر زمین و فضایی داخل ایتالیای اطراف دانته است و دانته ابدا از محیط خود جدا نشده است. در مابه ازای مدرن این سفر یعنی اکتشافات فضایی نیز ما هنوز در حال صحبت از آسمان، درواقع داریم به زمین کنایه میزنیم و دانش را که اکنون به انلیل خدای اشراف تعلق دارد، مقابل جهل عوام قرار میدهیم که جایی خارج از شوی انلیل و درست نقطه ی مقابل مسیر منتهی به خورشید است. برای انلیل، این قسمت ماورائی، قلمرو برادرش حئا است که به جنگ با او برخاسته است. انلیل برای خلق زمین به کمک حئا نیاز داشت ازجمله برای خلق نژادی از بردگان یعنی انسان ها. اما حئا چیزی از خود در انسان نهاد که باعث شد تا او همواره علیه انلیل/یهوه شورش کند و به این ترتیب، حئا امیدوار باشد که بتواند لشکری از انسان ها برای مبارزه با انلیل ایجاد کند. حئا زحل را که خانه ی نینورتا پسر انلیل بود از چنگ او درآورده و این زحل به عنوان دورترین سیاره ی شناخته شده از خورشید برای باستانیان، مظهر تاریکی و نقطه ی مقابل خورشید بود. بابلی ها زحل را به عنوین "کاک سیدی" یعنی «سلاح عدالت»، و "سی موتو" یعنی «کسی که برای عدالت میکشد» میشناختند که او را در مقابل اشرافی منشی انلیل قرار میدهد. انلیل در منطقه ی خورشیدی قرار میگیرد که اشراف را در جایگاه نور دانش نشان میدهد و در مقابل، دشمنان اشراف، عوام جاهل میشوند که در جبهه ی تاریکی زحل قرار میگیرند. ازآنجا که فعلا خورشید در مرکز کهکشان است و عطارد و زهره هم جای تبلور حیات نیستند، موجودات فضایی بدسیرت باید از همان سمت جبهه ی تاریک بیایند و باعث هرج و مرج در زمین بشوند. نور نماد خدا و معنویت، ازجمله در انجیل محل تمثیل عیسی مسیح است و در مقابلش تاریکی قرار دارد که حول پردازش محض به مادیات و مادیگرایی میچرخد چنانکه در مارکسیسم که ایدئولوژی مدافع عوام است کاملا مادیگرا است مذهب را سلاح اشراف و قدرتمداران علیه مردم میخواند. این مادیگرایی خود کمک میکند تا اصحاب تاغریکی از شیاطین ماوراء الطبیعی به آدم های فضایی و یوفوها تغییر ماهیت دهند. همانطورکه میدانیم، قبلا موجودات فضایی همیشه از مریخ می آمدند و خیلی جالب است که سچین هم از آن به عنوان یک محل مرزبندی یاد میکند. او در فصل نهم «سیاره ی دوازدهم» مینویسد که «مریخ به درستی UTU.KA.GAB.A یعنی "نور مستقر در دروازه ی آب ها" نامیده شد که ما را به یاد توصیفات سومری و کتاب مقدس از کمربند سیارکی [بین مشتری و مریخ] به عنوان دستبند آسمانی جدا کننده ی "آب های بالا" از "آب های پایین" منظومه ی شمسی می اندازد.» شاید مریخ همان نیبیرویی باشد که دیدیم سچین در فصل قبلی و به نقل از بابلی ها، سومین پایگاه مردوخ در منظومه ی شمسی و «محل نبرد آسمانی» توصیف کرده است. رهبران جهان هم همیشه از سودای فتح مریخ و ایجاد تمدن در آن سخن میگویند همانطورکه ایلان ماسک مدتها است عوامفریبانه شعار ایجاد تور فضایی به مریخ را سر میدهد. میدانیم که مریخ خدای جنگ است و میتواند تمثیلی از مرزبندی های انسانی و مهمترین جبهه ی جنگی میانی در این مرزبندی باشد. مریخ در لاتین، مارس و مارکوس نامیده میشد. لغت مارکوس در ژرمن بدل به مارکس MARX شده است که اتفاقا جریان موسوم به مارکسیسم که کل تاریخ را عرصه ی نبرد طبقات پایین و بالا میخواند، از شخصی با این نام فامیل نام گرفته است. این شخص، "کارل مارکس" نام دارد، اصطلاحی که به سادگی میتواند به معنی شاه مریخ و بنابراین ماهیتا روح جنگ باشد.:

“THE DAILY FAKE”: PEN D.DRAIG: STOLEN HISTORY: 28 DEC 2023

قرار گرفتن مردوخ در جایگاه انلیل و درحالیکه مردوخ پسر حئا است، این امکان را ایجاد میکند که از داستان او برداشتی شبیه شورش خدای مشتری علیه پدرش خدای زحل کنیم که این اتفاق در اساطیر یونانی-رومی افتاده و درآنجا ژوپیتر/زئوس علیه پدرش کرونوس/ساتورن که خدای زحل است شورش میکند. بدین ترتیب بخشی از یک خدا از او جدا میشود و به یک نیمه ی مقابل تبدیل میشود و پس از آن، خدای والد دیگر خدای سابق نیست و میتوان گفت به دو خدا تقسیم شده که حکم دو پسر او را دارند بنابراین حئا بعد از جدا شدن مردوخ برابر با آنو پدر انلیل و حئا است. اگر ازاینجا به برابری اولیه ی نام های حئا، انلیل و آنو برسیم، میبینیم که همین اتفاق برای انلیل افتاده و نینورتا پسر انلیل که قبل از حئا صاحب زحل بوده، بخشی از خود انلیل است که با جدا شدن از بقیه ی او به صورت حئا مقابل او قرار گرفته است. این مقابله ی همزادهای متضاد ولی مکمل، میتواند همان مقابله ی عیسی و توماس باشد که در اصل باید مکمل هم باشند و در بازتاب این تقابل به جامعه ی امروزی، به مقابله ی مارکسیسم و کاپیتالیسم تبدیل شده که در عین مقابله با هم، مکمل یکدیگرند. اگر بخواهیم این تقابل را در بنیاد رومی ژوپیتر به صورت تقابل زورمندان اشرافی منش و فرودستان بربر بی فرهنگ بازیابی کنیم، به تقابل رومیان با بربرهای سلتیک میرسیم که به طور مرتب در سطح رسانه بازآفرینی میشود. شاید مشهورترین این بازسازی ها سری کمیک ها و انیمیشن های استریکس و ابلیکس در مورد جنگ های گاول ها با رومیان باشند. اما یکی از رمزگذاری شده ترین این بازسازی ها قطعا رمان "عقاب نهم" اثر زرماری ساتکلیف به سال 1954 است که در سال 2011 داستانش به صورت فیلم "عقاب لژیون گم شده" روی پرده رفت. این فیلم، روی سمبل امپراطوری روم یعنی مجسمه ی عقاب ژوپیتر تمرکز میکند که میتواند نمایش دیگری از "بیت" یا بت شاهین شکل رع باشد و به همان اندازه موضوع بازسازی ذهنی خدا در کسی که به بت میرسد را به همراه داشته باشد. مجسمه ی عقاب توسط بربرهای گالیک بریتانیایی دزدیده شده و قهرمانان داستان میخواهند آن را به رم برگردانند. زمانی که بت عقاب کشف میشود توسط یک قبیله ی وحشی جنگجو در مراسم جادوگری استفاده میشود؛ سمبلی از دزدیده شدن مذهب فرادستان توسط فرودستان دشمن آنها که قطعا با برداشت های مارکسیستی از مذهب، ارتباط موثقی دارد. درست به مانند مسیح که از خدای آسمان به قامت فرودستان انسانی درآمد تا علیه گذشته ی خود طغیان کند، شخصیت اصلی رومی داستان هم مقدر است در این جهنم وحشی، به بردگی وحشیان درآید تا در باورهای مذهبی قبلیش تجدید نظر کند و توجه کنیم که وضعیت اکنون نیمه رومی-نیمه بریتانیایی عقاب، قرار است او را به صورت دستپخت موفق یک روم بریتانیایی در قاره ی جدید یعنی عقاب نمادین ایالات متحده ی امریکا تبدیل کند که رهبرانش دنیای جدید را به وجود می آورند.

متیزن توجه میکند که در فیلم عقاب، قهرمان "آکیلا" نام دارد که خود به معنی عقاب است. او نماد یک اشرافی رومی است که به مانند بت عقاب و مذهب رومی باید درون خانه ی جدید عقاب حلول کند تا بازتعریف شود. همراه و مترجم آکیلا که به بزرگترین یار او تبدیل میشود، یک کلتی بومی به نام اسکا است. اسکا از آکلا میپرسد مگر یک تکه فلز چقدر اهمیت دارد که برای آن جانش را به خطر می اندازد؟ شاید این با شمایل گریزی بعدی پروتستانتیسم مسیحی بریتانیایی نسبتی داشته باشد. بعضی منابع مسیحی روی پیشگامی گالیک های گاول و بریتانیا در مسیحی شدن بر بقیه ی روم تاکید ویژه ای دارند. افسانه ها حتی مسیحی شدن بریتانیا را به زمان زندگی مسیح و تحت تاثیر سفر یوسف رامه ای به آنجا نسبت میدهند. بعضی مدعیند پولس خودش شخصا به بریتانیا رفته با این استدلال که اریستوبولوس در که در "رومیان 10 : 16" از او یاد میکند خود بریتانیایی بود. برخی دیگر چنین استدلال میکنند که پولوس در گالاتیا یا قلاطیه که منطقه ی گاول نشین ترکیه بود، فعالیت میکرد و فشار روم بر قلاطیه بسیاری از گاول های آنجا را به سمت اروپای غربی هدایت و در گاول و بریتانیا ساکن کرد و بنابراین بسیاری از مسیحی های گالاتی در این هنگام در بریتانیا ساکن شدند. قاعدتا بسیاری از این مسیحیان، در فرار از مسیحی ستیزی رومی در قسمت هایی از بریتانیا که تحت تسلط رومیان نبودند مثل جاهایی که آکیلا و اسکا به آنجاها میروند موضع میگیرند و بنابراین سفر آکیلا/عقاب به قلمروهای بسیار بربر برای بازیابی خود، تمثیلی از تبدیل ژوپیتر به خدای مسیح هم هست.:

“Toughts on the movie THE EAGLE (2011)”: DAVID WARNER MATHISEN: STARMYTHWORLD.COM

شاید آنچه کابالا از آن تعبیر به تصفیه ی خدا در طول زمان و در درون موجودات کرده است نیز درواقع تصفیه ی نوع باور به خدا در طی دست به دست شدن هایش باشد. این که خدای اشراف رومی در سفر به قلمرو بربرها در بسترهای طبیعی وحشی، اسباب تغییر و بهتر شدن باورهای نماد انسانی روح اشرافزادگان رومی (آکیلا یا عقاب) میشود –سفری که همراه با قربانی شدن رومی ها و بربرهای بسیار در راه این تغییر است- به این برمیگردد که از ابتدا هم قانون مرگ و رستاخیز خدا برای بهتر شدنش، توسط چوپانان و کشاورزان و انسان های عامی و بر اساس مشاهده ی قوانین طبیعت تهیه شده و به همین دلیل هم ریشه ی تضاد ضدین در خدایی واحد، به مرگ و رستاخیز خدای طبیعت طی گذر فصول برمیگشت. شاید امروز بزرگترین نقطه ضعف باورهای خداپرستانه این باشد که مردم عامی دیگر چنین نگاه های عمیقی به طبیعت و جهان اطراف خود را ندارند و شاید اصلا وقت این کار را ندارند. خدا کاملا به جبهه ی قدرتمداران انتقال داده شده و هنوز هم با بنیاد ریشه ای خود یعنی نبو یا دانش همهویت است و دانش را طبقاتی کرده و بوسیله ی آن و از طریق گسترش جهل در میان مردم معمولی، دوگانه ی رومی متمدن و بربر وحشی را طبقاتی میکند.